Nú er hann Björn Stefán Guðmundsson fallinn frá. Björn eða Bjössi eins og hann var kallaður hafði það að ævistarfi að kenna börnum og unglingum í Dölum í 46 ár. Hann var kennari af einlægu hjarta, sem ávann sér gjarnan traust og góðvild nemenda sinna. Kynni okkar Bjössa hófust af alvöru árið 1993 þegar við unnum saman sem kennarar á Laugum í Sælingsdal. Bjössi var þá nánast á sama aldri og faðir minn og ég að feta mitt fjórða ár sem kennari. Við vorum saman með heimavistargæslu á fimmtudagskvöldum í þrjú ár. Hann með umsjón með yngri deildinni og ég þeirri eldri. Þegar börnin voru öll komin í ró að kveldi settumst við gjarnan um stund niður í eldhúsinu og mauluðum súkkulaði, sem skilið var sérstaklega eftir handa okkur af starfsfólki eldhússins. Þessi einstaka samvera einkenndist af spjalli og skrafi um alla heima og geima. Og þarna á þessum fimmtudagskvöldum áttaði ég mig á því að Bjössi var skáld. Svo skildu leiðir um stund. Ég flutti úr Dölum en í þá aftur þrettán árum síðar, sem skólastjóri í Auðarskóla í Búðardal. Einn af allra fyrstu mönnum inn á skrifstofu mína var Bjössi. Hann kom færandi hendi; gaf mér gamla námsbók frá fyrri hluta tuttugustualdar. Svo kom hann reglulega við hjá mér eftir það og alltaf flaug stund hratt í spjalli okkar saman. Ég var alla tíð áhugasamur um ljóðin hans og einhvern veginn atvikast það þannig að ég með hvatningu frá Guðbjörgu dóttur hans fer að aðstoða hann við að gefa út ljóðabók. En þrátt fyrir haug af ljóðum og sögum hafði lítið verið gefið út eftir Bjössa. Við unnum að þessu í eitt og hálft ár með ýmsum hléum. Hér kynntist ég Bjössa nokkuð upp á nýtt, því ljóðin hans lýstu oft á magnaðan eða skoplegan hátt sýn hans á lífið. Mörg ljóðana var hann tilbúin að ræða mikið en önnur lítið og sum þau persónulegustu alls ekki neitt. Ljóðabækur Björns urðu tvær: “Sæll dagur 2013” og “Vinur minn missti vitið 2015”. Ekki urðu bækurnar fleiri í bili en engu að síður liggur eftir hann mikið magn af ljóðum og smásögum sem gefur tilefni til frekari útgáfu. Bjössi unni einnig tónlist af lífi og sál. Hann söng og spilaði víða á skemmtunum og uppákomum þegar hann var yngri og í kennslu og vinnu með börnum notaði hann tónlist mikið. Hann spilaði oftast á harmoniku en einnig á píanó og trommur. Í raun var hann sjálfmenntaður, hæfileikaríkur listamaður, sem túlkaði hjartslátt mannlífs og náttúru í Dölum. Af efnivið ljóða hans má sjá að hann leitaði iðulega á náðir skáldskaparins í óvæginni baráttu sinni við myrkrið en lýsti einnig óviðjafnanlega þeim fögnuði og yl sem fylgdi birtu lífsins. Þótt Bjössi hafi nú yfirgefið þennan heim þá verður minningin um hann engu að síður sterk í hjörtum okkar sem hann þekktu. Hans verður minnst sem barnagóða kennarans, fjölhæfa tónlistarmannsins, afkastamikla skáldsins og geðþekka Dalamannsins sem heilsaði öllum með breiðu brosi, hlýju handtaki og orðunum … “elskan mín”. Aðstandendum votta ég mína dýpstu samúð. Blessuð sé minning Björns Stefáns Guðmundssonar.
0 Comments
Leave a Reply. |
Myndirnar mínarEldri innlegg
July 2019
Slóð á straum |