Hugsanlega muna allir eftir því hvenær þeir fóru fyrst upp á þök, þegar þeir voru börn. Svo mikil upplifun virðist það vera í lífi flestra. Mitt þakklifur hófst þegar ég var c.a. 6 ára gamall. Kannski fyrr.
Ég ólst upp í gamla bænum á Efri - Brunná til níu ára aldurs. Sunnan meginn við íbúðarhúsið og áfast við það var gamalt fjós. Við fjósið var áföst hlaða sem lá áföst austan meginn við íbúðarhúsið. Útihúsin náðu hálfhring í kringum íbúðarhúsið, það voru því engir gluggar á suðurhlið og austurhlið þess. Allt þetta var nú á nútímamælikvarða smátt í sniðum; húsið, fjósið og hlaðan. Sunnan meginn við fjósið og hlið við hlið voru skítahaugurinn og ólíutankurinn. Skítahaugurinn var að mestu gróinn arfa, enda sjaldan gripir í fjósinu. Man þó eftir hestum og eða kálfum þar stutta stund í einu. Olíutankurinn og skítahaugurinn eftir atvikum, voru leikföng okkar krakkana, enda skjólsamt þarna undir fjósveggnum. Maður var ekki orðinn hár í loftinu þegar maður gat farið að brölta upp á tankinn. Hann varð volgur í sólinni og þægilegur viðkomu. Þegar maður var kominn upp á tankinn gat maður séð upp á fjósþakið sem var rennislétt og lítið eitt hallandi. Vinnufólkið dró mann fyrst upp á þakið þegar það var komið upp en stuttu síðar vóg ég mig sjálfur upp og dró minni börn á eftir mér. Uppi á þakinu var ævintýralegt að vera. Þakið var flatt og traust að ganga á. Vinnufólk settist stundum, á góðviðrisdegi, efst á fjósþakið undir gaflinn á íbúðarhúsinu, fór úr að ofan og naut sólarinnar. Sumir lögðust á þakið sem hallaði þægilega til suðurs mót sólu. Þarna var skjólgott og hlýtt. Hitann lagði uppfrá heitu bárjárninu. Við yngra fólkið vorum kannski ekki eins mikið fyrir að vera kyrr heldur lékum okkur. T.d. var mjög vinsælt að stökkva fram af fjósþakinu og ofan á skítahauginn. Það var eiginlega miklu auðveldara en að fara að niður á tankinn aftur. Haugurinn var mjúkur og arfinn rakur og svalur. Þá var einnig hægt að hoppa austanmeginn niður ef maður var kaldur lítill karl, enda fjósið niðurgrafið í þann endann. Af fjósþakinu var svo auðveldlega hægt að komast upp á gamla hlöðuþakið. Það var örlítið hærra og hallaði frá íbúðarhúsinu eins fjósþakið nema til austurs. Hlöðuþakið dúaði og það brakaði í því þegar gengið var á því. Ég var alltaf hálfhræddur um að það gæti brostið. Af hlöðuþakinu var svo hægt að komast upp á sjálft íbúðarhúsið. Það var bratt burstaþak með reykháf á miðjum mæni. Til að komast upp á mæninn þurfti tilhlaup og maður gat ekki tekið mörg slík áður en einhver var kominn út á tröppur eða á hlandforina að öskra á okkur að fara niður af húsþakinu. Ég var lofthræddur lítill gutti ef ég náði mæninum. Hékk þar og kíkti yfir hann. Þar fannst mér feykilegt útsýni en líka bratt fall niður á hlandforina. Eldri krakkar gengu eftir mæninum og ég sá einhverntíman eftir einum sem fór niður þakið vestanmeginn og þar á þakið á skýlinu sem stóð við tröppurnar. Því þorði ég aldrei en einhverntímann stóð ég upp og rýghélt mér í skorsteininn. Í minningunni voru þökin ævintýraleg og dugnaður minn og áræði mikið að leggja þau að velli. En sannarlega voru bæði ég og húsin samt lítil.
0 Comments
Ég hitti ágæta konu um daginn sem fór að spyrja mig hvernig gengi að búa svona einn. Ég bar mig svo sem ekki vel. Hún sagðist þá alveg skilja mig. Hún svæfi nefnilega aldrei vel nema K-in þrjú væru öll með henni í rúminu; Koddinn, karlinn og kötturinn. Ég spurði hana hvað væri mikilvægast af þessu fyrir góðan svefn en því gat hún ekki svarað.
|
Myndirnar mínarEldri innlegg
July 2019
Slóð á straum |