Við höfum upphitaða bíla, með þægilegum sætum og hljómfluttningstækjum, sem fer með okkur á svipstundu á milli bæja eða landshluta.
Fyrir hundrað árum ferðaðist fólk fótgangandi, ríðandi eða með bátum. Hvort skyldi fólki nú eða fyrir 100 árum hafa hlakkað meira til þess að bregða sér af bæ ?
0 Comments
Líklega er hvassviðri sem gerði á Suðurlandi í september 2010 hafi leitt til mestu efnisflutninga sandefna með vindi sem hefur mælst á jörðinni. Þetta segir í grein fjögurra vísindamanna sem rannsakað hafa afleiðingar þessa veðurs.
Dagana 14. – 15. september 2010 gerði mikið hvassviðri á heiðum við Eyjafjallajökul. Meðalvindhraði fór yfir 30 m/sekog hviður voru allt að 39 m/sek. Þessi stormur olli gríðarlegum efnisflutningi. Allt að 12 tonn efnis fluttust á lengdarmetra (tonn m-1). Stundum er maður svo vanasamur að manni dettur ekki í hug að spá í að gera hlutina öðruvísi. Frá því að ég eignaðist bíl hef ég samviskusamlega á hverjum frostmorgni tekið sköfu í hönd og skafið rúður bílsins. Stundum loppinn og stundum í drulluveðri... en aðra daga í góðu.
Ef það hefur verið hrollur í mér hef ég farið 15 mínútum fyrr út og sett bílinn í gang, svo að ég þurfi ekki að skafa áður en ég legg af stað. En allt þetta er óþarfi. Með því að láta hugann aðeins reika að náttúrulögmálum má gera þetta umstang allt að engu. Það eina sem þarf að gera er að taka með sér út volgt vatn í plastflösku, skvetta á þær rúður sem þú vilt sjá út um, gangsetja þurkurnar og aka svo af stað. Prufið bara....kemur skemmtilega á óvart ! Í íslenskri málvenju er orðið "asni" talsvert notað og þá alltaf í niðrandi merkingu. Yfirleitt um einhvern sem gerir eitthvað fljótfærnislega, klaufalega eða er ekki talinn stíga í vitið. Ég hef oft velt því fyrir mér afhverju orðið "asni" er notað svona mikið í íslenskunni, þar sem asnar (dýrategundin) eru ekki til staðar á Íslandi og hafa aldrei verið. Ekki einu sinni í dýragarði.
Við þekkjum það að nota íslensku dýranöfnin í málinu; sauður, sauðmeinlaus, nautheimskur, nautsterkur, hundlatur, kattþrifinn, kýrskýr, raggeit, svínfeitur og framvegis. En hvering má það vera að við notum einnig erlent dýr þótt við þekkjum það ekki neitt ? Jafnvel frekar en þau íslensku ? Kannast t.d. einhver við að minkur sé notaður á sambærilegan hátt ? Eða hreindýr ? Asninn er ekki eina erlenda dýrið sem við notum í málinu þótt það sé lang algengast. Við segjum stundum að einhver sé fílhraustur eða ljóngáfaður. Fyrir mér er það algjör ráðgáta afhverju við notum "asnann" svona mikið í máli okkar. Þegar niðurstöður á lestri dagblaða eru skoðaðar kemur í ljós greinileg þróun; nánast öll blöð glíma við minni lestur ár frá ári. Dagblöð eru smátt og smátt á undanhaldi. Sérstaklega á þetta við dagblöð í áskrift. Þetta er sama þróunin og er í öðru prentuðu efni. Rafbækur eru á uppleið og venjulegar bækur á útleið. Rafræna byltingin tekur yfir þetta svið eins og mörg önnur.
Aðeins eitt dagblað (ef það er þá dagblað) er ekki að tapa lestri. Það er Fréttatíminn, sem kemur bara út um helgar. Morgunblaðið (í dag oft nefndur Davíðssálmarnir) hefur misst mikið frá 2007 og nær athygli um 30% landsmanna. Það segir þó ekki alla söguna því aðeins 7 % landsmanna lesa bara Moggann. Það verður að segjast að er ótrúlega lág tala. Þeir sem lesa og kaupa Moggann sem málgagn eða að því að þeim finnst það besta blaðið....eru orðnir sárafáir. Flestir sem lesa Moggann á annað borð, lesa önnur blöð líka og þá oftast Fréttablaðið. En þótt Mogginn hafi tapað hratt lestri á prenti rekur hann samt sterkan vefmiðil; www.mbl.is er enn vinsælasti fréttavefur landsins. Vefurinn rekur ekki harða pólitíska stefnu eins og Mogginn sjálfur. Þar eru ekki leiðarar, Reykjavíkurbréf og pólitísk viðtöl. Þar má hinsvegar finna vítt litróf bloggara. Hann höfðar því til mun víðari hóps en prentmiðillinn. Öll íslensku dagblöðin eiga eftir að hætta útgáfu dagblaða og sitja á endanum uppi með vefmiðla eingöngu. Þau dagblöð sem fyrst þurfa að gera það....eru kannski bara eftir allt að verða fyrst inn í framtíðina. Mogginn er ekki dauður....Mogginn er í umbreytingarferli fyrir nýja tíma. Lífsklukkan
Lífið er allt ein klukka Stundum gengur hún hratt og stundum hægt En á endanum klárast alltaf batteríið. Inga Margrét Benediktsdóttir |
Myndirnar mínarEldri innlegg
July 2019
Slóð á straum |