Það er gaman að fylgjast með vinsældum mynda í safninu á Flickr. Allar heimsóknir eru sjálfvirkt taldar og þannig er hægt að sjá hvaða myndir eru vinsælastar; þ.e. fá mesta skoðun. Þar kemur ýmislegt á óvart.
0 Comments
Þessi mynd af ömmu með litlu strákana sína; þá Stebba og Stulla, er gott dæmi verðmæti mynda. Myndin er hreyfð og þar af leiðandi ekki í fókus. Myndin ratar engu að síður inn í myndaalbúm vegna þess að hún er einstök. Dýrmæt minning sem ekki verður fleygt.
Ef myndin hefði verið af landslagi, dýri eða húsi hefði henni sennilega verið fleygt af afkomendum. Ekki man ég hvenær ég man fyrst eftir mér uppi á heyvagni ofan á heyinu þegar vagninn var dreginn fullhlaðinn heim að hlöðu. En alla tíð meðan ég kom nálægt heyskap á Efri- Brunná var þetta afar vinsælt og spenna í börnum að fá að fara með vögnunum niður á tún að hirða hey.
Eftir á að hyggja hefur þetta ekki verið með öllu hættulaust ferðalag fyrir börn. Sérstaklega áður en baggarnir komu. Þá voru vagnanir aðeins með eina grind fremst á vagninum. Heyinu var hlaðið á vagninn og dregið út til allra hliða með heykvíslum. Hleðslan hallaði lítilega inn og fullhlaðinn vagn endaði með lítið pláss efst uppi. Nema fremst þar sem grindin var. Þar var aðeins breiðara og þar var eina leiðin til að klifra upp á vagninn. Því varð það nánast regla að ef lítil börn voru á heyvagninum á heimleið þá voru þau höfð framalega. Alltaf gat verið hætta á hruni af vagninum þótt það væri sjaldgæft. Það var eiginleg furðulegt hvað heyið toldi á vögnunum. Litlu börnin gátu ekki klifrað svo glatt upp grindina að framan. Því gerðist iðulega að pabbi kastaði minnstu börnunum upp á vagninn. Þurfti þá einhver að vera tilbúin að grípa til þeirra uppi á vagninum svo þau rynnu ekki niður aftur. Það þarf ákveðna tækni til að kasta börnum upp á heyvagn; það reyndi ég síðar þegar ég reyndi það fullorðinn maður. Mér gekk aldrei mjög vel með það. Uppi á vagninum var gerð lítil hola (framlega) þannig að skjól væri á vagninum, en talsverður blástur gat verið serstaklega úti á þjóðveginum þegar dráttavélin var komin á talsverða ferð. Í holunni vorum við unglingarnir með litlu börnin. Fyrir kom að það voru svo margir á vagninum(10 eða fleiri) að sitja þurfti aftast. Almennt má segja að því lengri sem heimferðin var, því betra. Það var auðveldlega hægt að láta líða úr sér og jafnvel dotta. Ef aka þurfti nokkra leið um tún var veltingurinn þægilegur í mjúku heyinu. Stundum skein sóin og notalegt varð í heyholunni á vagninum. Ef Fordinn erfiðaði með vagnin sló léttum díselkeim fyrir vit. Þetta breyttist nokkuð við baggavæðinguna. Vagnanir urðu grindavagnar á alla kanta og af þeim hrundi aldrei neitt. Þetta varð öruggara ferðalag. Pabbi henti áfram minnstu börnunum upp á vagnin og þar voru gerðar holur með skjóli. Eftirsókn barna í ferðirnar minnkaði ekki. En það var ekki eins þægilegt að liggja á bundnum böggum og í lausu heyi. Baggarnir þoldu líka betur smá vætu og því var ekki endilega alltaf alveg þurrt við hirðingu bagga. Ferðirnar með heyvögnunum voru án efa eitthvað það skemmtilegasta sem börn á Efri Brunná tóku þátt í. Þessar ferðir voru þess virði að bíða úti á túnum meða vagnarnir voru fermaðir. Og allir komu heilir heim sem verður að teljast gott því í búskapartíð mömmu og pabba skiptu þessar ferðir ekki hundruðum heldur sennilega þúsundum. Börn og unglingar sem fóru með að hirða hey hafa ekki verið undir 100. |
Myndirnar mínarEldri innlegg
July 2019
Slóð á straum |