Hvernig sem stóð nú á því þá voru dráttavélarnar heima á Efri- Brunná lengst af næsta ljóslausar. Almennt var það talið algjört aukaatriði að vélarnar væru með ljós. Þegar mest var unnið á vélunum og þá fram á kvöld var vor eða sumar og því bjart fram eftir öllu. Sumar vélarnar voru svo ekkert hreyfðar á veturnar. Þetta var þó ekkert einsdæmi; flestar vélar í sveitinni voru ljóslausar við vinnu á túnum og við akstur á vegum. Á þessu voru örfáar undantekningar. Dráttavélarnar í Fóðuriðjunni voru allar með ljósum og alltaf séð til þess að þær væru það. Nýjir Zetorar sem voru að koma í sveitina voru einnig með ljósum - minnsa kosti meðan þeir voru nýir. Svo sjaldgæft var að sjá vélar á þjóðvegum að kveldi með ljósum að maður tók sérstaklega eftir slíku. Dynki-dynk. Vélin (nú safngripur á Búvélasafninu á Hvanneyri) var alla tíð í mínum uppvexti alveg ljóslaus. Hún var samt útbúin með ljósabúnaði að framan. Afi var þó að þvælast á henni á veturnar í ljósaskiptum og hálfgerðu myrkri en miðaði ferðir sínar þó fyrst og fremst við dagsbirtuna. Í mesta skamdeginu batt hann öflugt vasaljós framan á vélina. Vélin var hinsvegar vel yfirfarin á Búvélasafninu og m.a. fékk hún nýjan ljósabúnað :) Farmallinn (gamli nallinn) Vélin var ekki með nein virk fram-, né afturljós, þótt hún væri útbúin sem slík. Hinsvegar var á vinstra afturbrettinu kastari til að lýsa aftur úr vélinn á tengd tæki. Hann virkaði þegar ég var lítill og fiktuðum við krakkarnir oft í þessum kastara. Það var nefnilega skrýtinn á þessum kastara takkinn. Fordinn(gamli): Vélin var yfirleitt nánast ljóslaus, en þó var hann þannig að yfirleitt var annað framljósið í lagi; sjaldnast bæði og aldrei afturljósin. Fordinn var notaður á veturnar að nokkru leyti áður en nýji fordinn kom og þá gott að hafa hann ekki alveg ljóslausan. Nýji Nallinn: Þegar nýi Nallinn kom þótti mér það sérstakt að hann var vel útbúinn ljósum. Þetta var fyrsta og á tímabili eina vélin sem hægt var að aka um með ljósum. Hún var einnig með kastara aftan á sem síðar var talsvert notaður þegar verið var að binda fram eftir kveldi, til að lýsa upp bindivélina. Reyndar kom á daginn að þegar unnið var frameftir kvöldum á sumrin að það var betra að vera með ljós og var hún því upplýst í heyskap meðan hinar tvær vélarnar voru eins og draugar í kringum hana. Hér held ég að notagildi góðra ljósa á dráttavélium hafi í fyrsta skipti sannað gildi sitt. Nýji Fordinn: Þessi vél kom með miklum og góðum ljósum fram og aftur, m.a. bæði háum og lágum ljósum. Einnig húsi með miðstöð og inniljósi. Eftir að hún kom minnkaði hinsvegar viðhaldið á ljósabúnaði á hinum vélunum; sérstalega gamla Fordinum. Í dag sér maður að nýjar dráttavélar eru útbúnar margskonar ljósaútbúnaði, til aksturs og vinnu og enginn er að vinna eða ferðast lengur á ljóslausum vélum. Það er eins og margt annað liðin tíð.
0 Comments
Leave a Reply. |
Myndirnar mínarEldri innlegg
July 2019
Slóð á straum |