Hátíð er í nánd
hugvekja flutt 09.12.12 í Hjarðarholtskirkju Sóknarprestur, safnaðarsystkin og aðrir gestir Jólin koma aftur og aftur. Þau ganga í hlað hjá okkur björt og spennandi og áður en við vitum af stöndum við á því sama hlaði og kveðjum þau með söknuði. Jólin hverfa á braut en við vitum að þau koma aftur. Blessuð jólin eru eins og margt annað sem við búum við í lífinu að stórum hluta endurtekið efni því svipuð er jóladagskráin frá ári til árs hjá hverju og einu okkar. En það eru ekki bara jólin sem koma aftur og aftur. Líf okkar er samansett þannig að við erum nánast því daglega að endurtaka eitthvað sem við höfum áður gert. Stór hluti þess tíma sem við vökum stöndum við í því að endurtaka og endurtaka og endurtaka allskyns venjur, dag frá degi, ári til árs alla ævina. Mannlegar venjur eru síendurteknar. Vinna, skóli, hádegi, helgi, kóræfing, fótboltaæfing, innkaup, uppþvottur, gönguferð, útreiðartúr, horfa á fréttirnar, fara í sturtu og fl. Og fl. Hafið þið hugleitt að á hverjum morgni bíða okkar endurtekningar mest allan daginn ? Við kjósum þetta sjálf að stærstum hluta; við kjósum regluna, við kjósum venjurnar – við kjósum að upplifa endurtekið efni. En líf okkar, sem að stærstum hluta er endurtekið efni, er bundið tilverunni, náttúrunni sköpun Guðs. Þar er einnig að finna sífelldar endurtekningar og hringrásir. Við upplifum nú eins forfeður vorir fyrir þúsundum ára hógværa hringrás árstíða. Vor - sumar - haust - vetur. Og svo aftur Vor. Vatnið, ein aðal undirstaða lífsins á jörðunni er í stöðugri hringrás. Fellur sem rigning eða snjór, sígur niður í jarðlög, rennur til hafs og gufar upp í himinhvolfið til þess eins að steypast aftur til jarðar. Allt á sér endurtekningar; árstíðir, sólargangur, flóð og fjara, blómgun og jafnvel líf og dauði. Lífverur jarðarinnar eiga sér sömu endurteknu lífsferlana og fyrir árþúsunum. Að verða til, að æxlast og svo að deyja. Þannig er sköpunin; hún full af endurtekningum og hringrásum sem á einhvern ótrúlegan og óskiljanlegan hátt viðhalda jafnvægi, - jafnvægi milli þeirra ógna krafta sem verka í veröldinni. Þannig að með tilliti til allra þessara hringrása og náttúrulögmála er ekkert skrýtið að okkar líf einkennist af endurtekninum af stærstum hluta. Við erum hluti af sköpun Guðs og í samræmi við veröldina, leitum við mennirnir einnig jafnvægis. Reyndar er það svo að leit okkar og þrá eftir jafnvægi í lífinu er afar fyrirferðamikil og á sér stað alla ævina. Þegar við tölum um hátíð ljóss og friðar erum við að tala um jólin. En friðurinn sem átt er við er ekki eingöngu friður milli stríðandi fylkinga í styrjöldum, heldur innri friður. Friður í Biblíunni er tengdur orðinu shalóm sem er til í öllum semítísum málum, m.a. hebresku og arabísku og er notað í daglegum kveðjum. Það orð merkir eiginlega jafnvægi kraftanna. Jafnvægi milli þeirra margvíslegu áreita sem verða á vegi okkar. Þegar við erum í jafnvægi ríkir friður innra með okkur og ekki finnst þá þar ótti, kvíði né áhyggjur. Margt bendir til að fátt sé eftirsóknarverðara í þessum heimi en að eiga einmitt þetta innra jafnvægi. Að ró sé á huga og athöfnum fólks. Þetta vissi frelsari vor Jesús Kristur og þessvegna bauð hann okkur sinn frið. (Jóhannesarguðspjall 14:27) „Frið læt ég yður eftir, minn frið gef ég yður. Ekki gef ég yður eins og heimurinn gefur. Hjarta yðar skelfist ekki né hræðist.“ Um veröld alla leitar fólk jafnvægis í hjarta sínu. Innri friðar. Án hans erum við óörugg, rótlaus, ístöðulaus og ráfum til og frá í flestu sem við hugsum og gerum. Vanlíðan er afleiðing þess að við erum ekki í jafnvægi. Þörfin fyrir hinn innri frið verður knýjandi og leiðir af sér leit. Við leitum að réttu „hillunni“ í lífinu, leitum að tilgangi lífsins að sannleikanum sjálfum. Þetta skynjaði og vissi Jesús þegar hann gekk með okkur á jörðu fyrir um 2000 árum. Hann gerði sér það ljóst að það var í huga okkar og hjarta sem ljósið og sannleikurinn þurftu að eiga bólstað... ekki eingöngu í verkum okkar. Hann vissi að það var ekki allt sem sýndist þegar fólk var annars vegar. Það gat sýnst öruggt, kátt og fullt af lífsorku en var í raun áhyggjufullt, kvíðið og þjakað af einhverjum kenndum. Hjarta þess skorti jafnvægi. Jólin eru hátíð innri friðar. Þegar Guð gaf okkur son sinn, hin fyrstu jól, voru skilaboð hans þessi í einfaldaðri mynd: „Verið öll óhrædd. Vonin er komin í heiminn. Sá sem trúir því hefur sannarlega enga ástæðu til að óttast. „ Þannig hefur frá fyrstu jólum endurhljómað í lífi okkar nauðsyn þess að minnast þessa boðskapar - boðskapar um innra jafnvægi. Á aðventunni leggur fólk á sig aukið streð og stúss til þess að gera umgjörð og búning jólanna sem allra fallegastan og eftirminnilegastan. Og hér eru við í grunnum dal norðarlega á heimskringlunni. Nokkur hópur í kirkju á fallegu vetrarkvöldi. Hin síendurteknu jól eru framundan með hefðum sínum og siðum en samt með þeim almenna og dýrmæta boðskapi um frið, kærleik og von. Við dönsum sannarlega eftir náttúrulögmálum, hefðum og siðum í lífinu frá degi til dags. Það er í athvarfi endurtekninga sem við öðlumst ákveðið lágmarks öryggi og ró. En þótt hver dagur sé hér öðrum líkur, og við með vissu fyrir flestu sem kemur upp þá þurfum við daglega að bregðast við nýjum áreitum, finna leiðir, búa til lausnir og skapa eitthvað nýtt. Og það er í þessum litla hluta dagsins anna sem við þurfum að vissuna og vonina til þess að sjá framtíðina. Vonin, sem er ósýnileg, en samt útskýranleg er gjöf jólanna. Og voninni höldum við með því að ganga með Kristi, jafnvel þótt allt annað bregðist, þá er hann til staðar. Ekkert getur tekið af okkur vonina – það er í henni sem sigur okkar vinnst. Fyrir það stendur krossinn, fyrir það standa jólin. Þessvegna erum við hér. Búumst til móttöku jólanna. Góð aðventa og góð jól er lóð á vogarskálar þess sem leitar að innra jafnvægi. Og það geta allir óskað náunganum gleðilegra jóla, jafnvel þótt hinn sami sé ekki í jafnvægi eða líði jafnvel illa. Það sannar eftirfarandi, óhefðbundni kveðsskapur eftir Þursa: Þó úti sé kalt núna sitja rónar á Arnarhól. Þeir eru allir fullir en segja samt Gleðileg jól. Lítlir fuglar flúgja um og vilja finna skjól. Þeir eru allir kaldir en tísta samt Gleðileg jól. Hundar vilja út að pissa og gefa frá sér gól. Þeir eru allir í spreng en gelta þó allir Gleðilegt jól. Margir karlar eru einir og skríða upp í sín ból. Þeir eru allir einmanna en segja samt Gleðileg jól. Fráskildir feður sitja sárir sitja á bar og á stól. Þeir eru allir niðurlútir en segja samt Gleðileg jól. Göngugarpar ganga úti ganga hin stóra Norðupól. Þeir eru allir með hælsæri en segja samt Gleðileg jól. Ég óska ykkur öllum gleðilegra jóla og megi friður og gæfa fylgja ykkur öllum.
0 Comments
Leave a Reply. |
Myndirnar mínarEldri innlegg
July 2019
Slóð á straum |