Sigríður Símonardóttir; amma mín er látin. Í æsku minni var langt var á milli heimila; við vestur í Dölum og hún suður á Rangárvöllum. Það varð til þess að við systkinin hittum þessa ömmu okkar sjaldan. Einu sinni á ári eða svo. Þetta breyttist þegar ég fór í framhaldsskóla. Því þótt Bifröst væri mun nærri Dölunum er Rangárvellirnir voru þeir í vetrarófærð auðveldari heim að sækja. Í helgaleyfum í Ártúnum urðu kynni mín við ömmu og Gunnar manninn hennar fyrst náin. Þegar ég lauk framhaldsskóla flutti ég og kona mín á Hvolsvöll og hófum þar búskap 1984. Sú ákvörðun var ekki síst tekin með vissuna um ömmu í nágrenninu. Meðan við bjuggum á Hvolsvelli vorum við oft á ferðinni niður í Ártún að erindast ýmislegt og nutum stuðnings ömmu og Gunnars búskaparárin okkar tvö á Hvolsvelli. Síðan varð langt á milli heimila okkar árum saman. Ég flyt 2002 á Selfoss með fjölskyldu mína og hitti þar fyrir ömmu, sem var nýbúinn að byggja sér þar hús. Þetta varð til þess að börnin mín kynntust nú langömmu sinni, sem enn var ern og frísk og áttu með henni gefandi samneyti í meira en áratug. Hlutskipti ömmu í æsku var að alast upp í fóstri því að systkinin voru mörg en efnin lítil. Hún varð ung barnshafandi í umhverfi þar sem hún vann fyrir sér sem kaupakona. Einstæð við þau skilyrði gat hún ekki haft barnið sitt hjá sér og þurfti að setja móður mína unga frá sér í fóstur í Fljótshlíðinni. Mörgum árum síðar stansaði loks ferðalag kaupakonunnar. Í Ártúnum eignaðist hún mann, heimili, og fann til öryggis sem lengi hafði verið leitað að. Þá var dóttir hennar orðin stálpuð en fleiri urðu börnin ekki. Margt í lífi ömmu húsfreyju í Ártúnum má rekja til erfiðs lífshlaups frá fyrri árum. Hún hugsaði til dæmis afar vel um kaupafólkið sitt; vildi að því liði vel og nyti vinnu sinnar og dvalar. Kaupafólkið hélt áfram að heimsækja Ártún löngu eftir að það var hætt að vinna þar. Hélt áfram að koma á fullorðins árum og þá með börnin sín með sér. Einnig var amma afar barngóð og ef börn voru í heimsókn, leið ekki á löngu þar til þau læddu lófa í hönd hennar og gengu með henni að skoða undur sveitarinnar. Gestristni þeirra Gunnars og ömmu var engu lík. Ef gesti bar að garði var alltaf slegið upp einhverskonar veislu. Matur var stöðugt á borðum frá morgni til kvölds. Á sumrin voru oft tíu manns í mat, sem gat tvöfaldast við gestakomur. Þá var borðað og drukkið í hollum. Uppúr minningunni stendur þessi fallega og ástríka lund, sem amma bar alla tíð með sér. Hún dvaldi sjaldan við tal um erfiðleika, hvorki hjá sér né öðrum. Hún studdi afkomendur sína mikið og vék alltaf einhverju góðu að öllum sem til hennar leituðu. Almennt löðuðust allir að birtu hennar og ást. Jafnt afkomendur sem blaðberar. Það er því mikil manneskja sem ég kveð í dag. Ég var heppinn því ég naut nærveru hennar miklu meira en margir aðrir. Fyrir það er ég henni og Guði mínum ævinlega þakklátur. En kveðjan er þung og sárt til þess að hugsa að endanlega er þetta stóra hjarta hætt að slá. Hvíl nú í friði.
0 Comments
Leave a Reply. |
Myndirnar mínarEldri innlegg
July 2019
Slóð á straum |