Frímúrarareglan á Íslandi var stofnuð þann 23. júlí árið 1951 en fyrsta frímúrarastúkan var stofnuð hér á landi 6. janúar 1919; það var St. Jóh.stúkan Edda, innan Den Danske Frimurerorden, og starfaði undir hennar vernd allt þar til formleg og sjálfstæð regla var stofnuð.
Frímúrarareglan á Íslandi er engum öðrum valdhöfum háð en löglegum yfirvöldum Íslands. Leyndin sem yfir fundarsiðunum hvílir má segja að helgist fyrst og fremst af því að ef þeir væru öllum kunnir myndu fundir missa marks að verulegu leyti. Hér á landi er starfað eftir hinu svokallaða sænska kerfi en grundvallaratriði í því er að innsækjandi í regluna játi kristna trú. Óhætt er að segja að félagar í Frímúrarareglunni á Íslandi séu þverskurður af þjóðfélaginu. Þeir eru hvorki betri né verri en aðrir þjóðfélagsþegnar og líta ekki á sig sem slíka en markmiðið með veru sinni í Reglunni telja þeir vera að reyna að verða betri þjóðfélagsþegnar til hagsbóta fyrir sjálfa sig, fjölskyldu sína og þjóðfélagið í heild. Innan Frímúrarareglunnar á Íslandi rúmast allir góðir menn sem eru tilbúnir að játast undir þær skuldbindingar sem Reglan setur þeim og standa við þær. Frímúrarareglan tekur ekki afstöðu í stjórnmála- eða trúardeilum í þjóðfélaginu. Umræður eða áróður um þessi mál er bannað á fundum eða samkomum Frímúrarareglunnar. Frímúrarareglan á Íslandi er óháð öllum valdhöfum, öðrum en löglegum yfirvöldum Íslands. Efni tekið af vef Frímúrarareglunnar á Íslandi.
0 Comments
Nú um það bil fjórum árum eftir hrun er að koma betur og betur í ljós að mörg ef ekki flest sveitarfélög hafa ekki getað fundið fé til endurnýjunar á kennslubúnaði í grunnskólum. Þar hafa tölvur og tækjabúnaður verið að úreldast og að bila.
Á sama tíma kemur fram á sjónarsviðið sífellt meira og meira af rafrænu námsefni, spjaldtölvur eru komnar til sögunnar og snjallsímar eru að verða almannaeign. En skólarnir standa eftir. Dragast aftur úr. Og þar með fer samkeppni við önnur lönd einnig að verða hætta búin. Hér hjálagt er linkur á frétt sem birtist um stöðu mála í Austurbæjarskóla í Reykjavík. Örugglega ekki einsdæmi. http://visir.is/mikill-skortur-a-taekjum-i-skolastofur---sjalfir-keypt-skjavarpa/article/2012120229762
Ein af þeim nýjungum í atvinnumálum sem virðast ná að dafna við Breiðafjörðinn er kræklingarækt. Ræktin hefur nú þegar fest rætur og dafnað á nokkrum stöðum. Gert er út á krækling úr eldi frá Króksfjarðarnesi, frá Búðardal og frá Stykkishólmi. Víða um land er ræktun á kræklingi orðin talsvert umfangsmikil og virðist sem landinn hafi náð sífellt betri tökum á ræktuninni. Þannig bárust nú nýlega fréttir af nýrri vinnslu á Drangsnesi þar sem 20 manns vinna. Sjá frétt hér. Þessi árangur er sannarlega öðrum er reyna fyrir sér í ræktuninni hvatning. Í næsta nágrenni Dala býr Bergsveinn Reynison á Gróustöðum í Gilsfirði. Hann hefur um árabil ræktað Bláskel undir nafninu Nesskel. Bergsveinn hefur gerst sífellt umfangsmeiri og fer nú fyrir samtökum þeirra sem rækta skelina. Samtökin heita Skelrækt (heimasíða hér). Nesskel hefur frá 2009 haft framleiðsluleyfi fyrir 1000 tonnum af bláskel á ári og leyfi til að rækta hana á fjórum stöðum í Hvammsfirði og þremur stöðum í Króksfirði. Ræktun á kræklingi fer í meginatriðum þannig fram að festir eru spottar í sjó, sem viltar kræklingalifrur festa sig á og vaxa þar. Á um það bil tveimur árum nær kræklingurinn markaðsstærð. Þá eru spottarnir sóttir, kræklingarnir teknir af þeim og spottunum komið fyrir aftur. Enginn fóður- eða lyfjagjöf fylgir ræktuninni og telst hún því mjög vistvæn. Eitt af því sem setur vinnslu á kræklingi nokkrar skorður eru eitraðir þörungar sem er aðalfæða kræklingsins í nokkurn tíma á hverju ári. Meðan kræklingurinn fær næringu sína úr eitruðu þörungunum er hann ekki hæfur til manneldis en um leið og þörungurinn hverfur á braut hverfur eitrunin úr kræklingnum. Oftast þegar maður lítur út á hinn breiða og fallega Hvammsfjörð sér maður aldrei bát. Á þessu eru eiginlega bara tvær undantekningar. Annarsvegar þegar einhver fer út á fjörðinn í skemmtisiglingu og hinsvegar þegar eigendur skelræktarinnar skoða eða sækja skel. Ég vona sannarlega að það síðarnefnda verði daglegur viðburður hér í Búðardal. Ég hef oft velt því fyrir mér að vera með eigin vefsíðu en alltaf horfið frá því. Samt hef ég gert það í nokkrum tilvikum; t.d. þegar ég þurfti að miðla upplýsingum vegna MPA ritgerðarinnar minnar. En hingað til hef ég látið bloggið duga og svo verið með myndasíðu á Flickr.
Ástæður þess að ég ræðst í þetta núna eru eftirfarandi: - Núna eru vefsíðukerfin að verða sífellt viðmótsþýðari og þægilegri með hverju árinu sem líður og bjóða á einfaldan hátt upp á meðhöndlun frétta, mynda og fl. ásamt tengimöguleikum við samskiptasíður eins og Facebook. Það hefur aldrei verið auðveldara að búa til vefsíðu. - Facebook hefur orðið aðalsamskiptakerfið á Netinu með þeim afleiðingum að bloggsamfélög eru að verslast upp. Moggabloggsamfélaginu hrakar með hverju árinu; bloggurum og heimsóknum á blogg fer þar fækkandi. Bloggarar, sem enn þrauka eru að mestu leyti pólitískir og einsleitir. Langar ekki að búa með þeim lengur. - Á eigin heimasíðu er hægt að tengja saman myndir, texta og blogg. Það er miklu meira frelsi með að vinna með viðmót, útlit og efni. Þannig verður öll vinna við slíka síðu meira skapandi en venjulegt blogg. Ég vil frelsið. Gallarnir við eigin heimasíðu eru helst þeir að þar má búast við minni umferð lesenda en í bloggsamfélaginu. En engu að síður ætla ég að láta á þetta reyna. |
Myndirnar mínarEldri innlegg
July 2019
Slóð á straum |