Þetta reynitré stendur stakt á Sandfelli í Öræfum. Það er rétt tæplega 100 ára (1923). Tréð er sjö stofna og um 12m hátt. Það var valið tré ársins 2015.
Það er ekki hægt annað en að taka eftir þessu tré þegar maður ekur þjóðveginn; stakkt á hrjóstugu eyðubýli hefur það staðið af sér storma og kal í 100 ár.
0 Comments
Þessa mynd tók ég um miðjan júní síðastliðinn á ferð minni um Borgarfjörð. Brúin vekur upp margar æskuminningar um ferðir með Vestfjarðaleið suður til Reykjavíkur, en það var annar hápunktur ferðalagsins að fara yfir þessa þröngu og löngu brú. Hinn hápunkturinn var að fá pulsu með öllu í Hvalfirði.
Þessa mynd rak á fjörur mínar nýlega og er hún af ömmu Laugu. Myndin er greinilega tekin á stofu og var í góðri upplausn og heilleg. Þetta er mjög fín mynd af ömmu en ég átta mig þó ekki á því á hvaða aldri hún er á myndinni. Það sést því miður hvergi hversu gömul myndi er. Giska á að amma sé hér um þrítugt.
Jólamyndin í ár er af ömmu Sillu frá jólum 2003. Myndin er tekin í stofunni hjá tengdaforeldrum mínum.
Gleðileg jól og farsælt komandi ár Um þessar mundir er brúin yfir Gilsfjörð orðin 20 ára. Þessi vegaframkvæmd er í mínum huga eins sú fyrsta sem mætti verulegri andstöðu þeirra sem vildu vernda náttúruna. Sérstaklega voru það rauðbrystingar sem voru notaðir í þeirri umræðu. En brúin kom og leysti erfiðan og leiðilegan veg um fjörðinn af hólmi. Hér á þessari slóð er svo viðtal í tilefni þessara tímamóta við þau Hafliða og Ingibjörgu í Garpsdal. http://www.visir.is/k/d3a41ca9-c23d-4441-8dfa-011ebbd0f025-1540926140630?jwsource=clwww.visir.is/k/d3a41ca9-c23d-4441-8dfa-011ebbd0f025-1540926140630?jwsource=cl
Nú um þessar mundir eru laublöðin farin að falla þetta haustið. Fjúkandi mislit laufblöð, laufblöð á götum og á gangstéttum og jafnvel inni í húsum. Þetta laufblaðaregn er hluti af hringrás sem maður upplifir eins og hverja aðra staðreynd á ári hverju; líkt og jól og Páska.
En svona hefur þetta ekki alltaf verið. Ég ólst ekki upp við laublöð í neinu formi. Á mínum bæ uxu engin tré og það sem meira var heldur ekki á öðrum bæjum í nágrenninu. Það laufguðust ekki tré og það féllu ekki laufblöð í mínum uppvexti. Allavega ekki fyrstu 16 árin. Ég veit að árið 1981 fylgdist ég í fyrsta skipti með laufgun trjáa, en það tengdist trjágróðri sem hafði verið settur niður árið á undan í kringum húsið. Já laublöð falla á allt og alla hér á Selfossi. En enn eru byggð ból á landinu sem þessi haustgjörningur á sér ekki stað. Slíkum stöðum fer þó ört fækkandi. Það er ótrúlegt að um miðjan júlí sé gras slegið í frosti, en það gerðist í Laxárdalnum núna í vikunni. Unnsteinn Hermannsson, bóndi á Leiðólfsstöðum í Dalabyggð, birti síðastliðna nótt á Snapchat reikningi sínum myndskeið sem sýnir hann við slátt á bænum Svarfhóli í Laxárdal um klukkan tvö aðfaranótt 18. júlí. Myndbandið fylgir hér að neðan. Eg hef verið nokkuð kvíðinn því hvað yrði um ljósmyndavefinn Flickr eftir að Yahoo var selt. Margir hafa verið að yfirgefa vefsvæðið og fara með myndir sínar annað af ótta við að nýji eigandinn myndi fara að eigna sér allt myndefni sem bærist á vefinn líkt og Facebook. Þrátt fyrir að vefurinn sé að dala er hann engu að síður enn stærsti almenni ljósmyndavefurinn og einnig einn sá allra besti.
Það voru því skemmtilegar fréttir í dag þegar kemur í ljós að SmugMug hafi keypt vefinn. SmugMugg er líkt og Flickr vandaður vefur sem er annt um varðveislu mynda viðskiptavina sinna. Þar er maður öruggur um að myndefnið sé ekki misnotað né selt þriðja aðila. Nú þarf maður ekki að huga að myndafluttningi strax -allavega. En ég var alveg kominn með B-plan og það var að flytja allar mínar myndir á Micrasoft Onedrive. Hér er svo stutt frétt á mbl. um málið: www.mbl.is/vidskipti/frettir/2018/04/21/smugmug_blaes_lifi_i_flickr/ Hvernig sem stóð nú á því þá voru dráttavélarnar heima á Efri- Brunná lengst af næsta ljóslausar. Almennt var það talið algjört aukaatriði að vélarnar væru með ljós. Þegar mest var unnið á vélunum og þá fram á kvöld var vor eða sumar og því bjart fram eftir öllu. Sumar vélarnar voru svo ekkert hreyfðar á veturnar. Þetta var þó ekkert einsdæmi; flestar vélar í sveitinni voru ljóslausar við vinnu á túnum og við akstur á vegum. Á þessu voru örfáar undantekningar. Dráttavélarnar í Fóðuriðjunni voru allar með ljósum og alltaf séð til þess að þær væru það. Nýjir Zetorar sem voru að koma í sveitina voru einnig með ljósum - minnsa kosti meðan þeir voru nýir. Svo sjaldgæft var að sjá vélar á þjóðvegum að kveldi með ljósum að maður tók sérstaklega eftir slíku. Dynki-dynk. Vélin (nú safngripur á Búvélasafninu á Hvanneyri) var alla tíð í mínum uppvexti alveg ljóslaus. Hún var samt útbúin með ljósabúnaði að framan. Afi var þó að þvælast á henni á veturnar í ljósaskiptum og hálfgerðu myrkri en miðaði ferðir sínar þó fyrst og fremst við dagsbirtuna. Í mesta skamdeginu batt hann öflugt vasaljós framan á vélina. Vélin var hinsvegar vel yfirfarin á Búvélasafninu og m.a. fékk hún nýjan ljósabúnað :) Farmallinn (gamli nallinn) Vélin var ekki með nein virk fram-, né afturljós, þótt hún væri útbúin sem slík. Hinsvegar var á vinstra afturbrettinu kastari til að lýsa aftur úr vélinn á tengd tæki. Hann virkaði þegar ég var lítill og fiktuðum við krakkarnir oft í þessum kastara. Það var nefnilega skrýtinn á þessum kastara takkinn. Fordinn(gamli): Vélin var yfirleitt nánast ljóslaus, en þó var hann þannig að yfirleitt var annað framljósið í lagi; sjaldnast bæði og aldrei afturljósin. Fordinn var notaður á veturnar að nokkru leyti áður en nýji fordinn kom og þá gott að hafa hann ekki alveg ljóslausan. Nýji Nallinn: Þegar nýi Nallinn kom þótti mér það sérstakt að hann var vel útbúinn ljósum. Þetta var fyrsta og á tímabili eina vélin sem hægt var að aka um með ljósum. Hún var einnig með kastara aftan á sem síðar var talsvert notaður þegar verið var að binda fram eftir kveldi, til að lýsa upp bindivélina. Reyndar kom á daginn að þegar unnið var frameftir kvöldum á sumrin að það var betra að vera með ljós og var hún því upplýst í heyskap meðan hinar tvær vélarnar voru eins og draugar í kringum hana. Hér held ég að notagildi góðra ljósa á dráttavélium hafi í fyrsta skipti sannað gildi sitt. Nýji Fordinn: Þessi vél kom með miklum og góðum ljósum fram og aftur, m.a. bæði háum og lágum ljósum. Einnig húsi með miðstöð og inniljósi. Eftir að hún kom minnkaði hinsvegar viðhaldið á ljósabúnaði á hinum vélunum; sérstalega gamla Fordinum. Í dag sér maður að nýjar dráttavélar eru útbúnar margskonar ljósaútbúnaði, til aksturs og vinnu og enginn er að vinna eða ferðast lengur á ljóslausum vélum. Það er eins og margt annað liðin tíð. Nú er hann Björn Stefán Guðmundsson fallinn frá. Björn eða Bjössi eins og hann var kallaður hafði það að ævistarfi að kenna börnum og unglingum í Dölum í 46 ár. Hann var kennari af einlægu hjarta, sem ávann sér gjarnan traust og góðvild nemenda sinna. Kynni okkar Bjössa hófust af alvöru árið 1993 þegar við unnum saman sem kennarar á Laugum í Sælingsdal. Bjössi var þá nánast á sama aldri og faðir minn og ég að feta mitt fjórða ár sem kennari. Við vorum saman með heimavistargæslu á fimmtudagskvöldum í þrjú ár. Hann með umsjón með yngri deildinni og ég þeirri eldri. Þegar börnin voru öll komin í ró að kveldi settumst við gjarnan um stund niður í eldhúsinu og mauluðum súkkulaði, sem skilið var sérstaklega eftir handa okkur af starfsfólki eldhússins. Þessi einstaka samvera einkenndist af spjalli og skrafi um alla heima og geima. Og þarna á þessum fimmtudagskvöldum áttaði ég mig á því að Bjössi var skáld. Svo skildu leiðir um stund. Ég flutti úr Dölum en í þá aftur þrettán árum síðar, sem skólastjóri í Auðarskóla í Búðardal. Einn af allra fyrstu mönnum inn á skrifstofu mína var Bjössi. Hann kom færandi hendi; gaf mér gamla námsbók frá fyrri hluta tuttugustualdar. Svo kom hann reglulega við hjá mér eftir það og alltaf flaug stund hratt í spjalli okkar saman. Ég var alla tíð áhugasamur um ljóðin hans og einhvern veginn atvikast það þannig að ég með hvatningu frá Guðbjörgu dóttur hans fer að aðstoða hann við að gefa út ljóðabók. En þrátt fyrir haug af ljóðum og sögum hafði lítið verið gefið út eftir Bjössa. Við unnum að þessu í eitt og hálft ár með ýmsum hléum. Hér kynntist ég Bjössa nokkuð upp á nýtt, því ljóðin hans lýstu oft á magnaðan eða skoplegan hátt sýn hans á lífið. Mörg ljóðana var hann tilbúin að ræða mikið en önnur lítið og sum þau persónulegustu alls ekki neitt. Ljóðabækur Björns urðu tvær: “Sæll dagur 2013” og “Vinur minn missti vitið 2015”. Ekki urðu bækurnar fleiri í bili en engu að síður liggur eftir hann mikið magn af ljóðum og smásögum sem gefur tilefni til frekari útgáfu. Bjössi unni einnig tónlist af lífi og sál. Hann söng og spilaði víða á skemmtunum og uppákomum þegar hann var yngri og í kennslu og vinnu með börnum notaði hann tónlist mikið. Hann spilaði oftast á harmoniku en einnig á píanó og trommur. Í raun var hann sjálfmenntaður, hæfileikaríkur listamaður, sem túlkaði hjartslátt mannlífs og náttúru í Dölum. Af efnivið ljóða hans má sjá að hann leitaði iðulega á náðir skáldskaparins í óvæginni baráttu sinni við myrkrið en lýsti einnig óviðjafnanlega þeim fögnuði og yl sem fylgdi birtu lífsins. Þótt Bjössi hafi nú yfirgefið þennan heim þá verður minningin um hann engu að síður sterk í hjörtum okkar sem hann þekktu. Hans verður minnst sem barnagóða kennarans, fjölhæfa tónlistarmannsins, afkastamikla skáldsins og geðþekka Dalamannsins sem heilsaði öllum með breiðu brosi, hlýju handtaki og orðunum … “elskan mín”. Aðstandendum votta ég mína dýpstu samúð. Blessuð sé minning Björns Stefáns Guðmundssonar. |
Myndirnar mínarEldri innlegg
July 2019
Slóð á straum |